Galaksimizdeki yaşam yıldızların ölümüne bağlıdır. Yıldızlar, merkezlerinde meydana gelen ve maddenin enerjiye dönüştürülmesinde yıldıza gücünü veren bir termonükleer füzyon işlemiyle daha basit olanlardan önemli ve kompleks atomları oluşturan kimyasal fabrikalardır. Yıldızlar merkezlerindeki yakıt tüketildiğinde ölürler. (Güneşimiz gibi) düşük kütleli yıldızlar öldüklerinde arkalarında beyaz cüce yıldızlar, yani akıl almaz şekilde yoğun karbon ve oksijen topları bırakırlar. Beyaz cüceler birer saatli bombadır: eğer (diyelim ki bir yoldaş yıldızdan ya da yıldızlararası ortamdan) yeterince madde biriktirirlerse temel bir fiziksel sınırı aşabilir ve karbonlarını süpernova adı verilen ani bir termonükleer patlamaya dönüşecek şekilde tutuşturarak korkunç şekilde çökebilirler. Tek bir süpernova patlaması bütün bir galaksinin yıldızları tarafından yayınlanan toplam enerji kadar güçlü olabilir ve patlama, yıldız tarafından yaşamı süresince üretilen kimyasallar dağıtır. Bu süreçte yeni ve daha bile kompleks kimyasallar da üretilir. Bu sayede ev sahibi olan galaksi, tozu, toprağı, gezegenleri ve yaşamı üretmek için gereken molekülleri oluşturan kimyasallar açısından zenginleşir. Bu sürecin ana hatları anlaşılmış durumda ama detayları henüz gizemini koruyor. Yukarıdaki görsel, Tycho Süpernova Kalıntısı’nın, 1572 yılında ünlü astronom Tycho Brahe tarafından patlayışı gözlenen bir yıldızdan dışarı atılan zenginleşmiş gaz ve tozun Chandra X-ışın Teleskobu tarafından alınan derin bir X-ışın pozu. Renkler, farklı, sıcak, fazlaca yüklü atomların emisyonlarını belirten farklı X-ışın enerjilerini temsil ediyor. Sıcak, X-ışın yayınlayan gaz oldukça kümelenmiş durumda ve neredeyse küresel bir patlamadan bekleneceği kadar düzgün değil. Bu görüntüyle ilgili yeni bir çalışma bu kümelerin, atılan maddelerin patlamayı çevreleyen ortamdaki maddelerle daha sonra gerçekleşen etkileşimlerden kaynaklanmaktansa ilk patlamanın yapısal bir parçası olduklarını öne sürüyor.
Görsel: X-ışın: NASA/CXC/RIKEN & GSFC/T. Sato et al; Optik: DSS